یکی از راه‌های اثبات آغاز ماه قمری بر طبق روایات اسلامی، بیّنه بر رؤیت هلال است. در این باره بحث می‌شودمی‌شود که اگر شاهد یا شاهدانی عادل، در منطقه‌ای هلال را رؤیت نمودند، شهادت ایشان بر رؤیت، برای سایر مکلّفین، آیا در همه جای زمین قابل تمسّک است یا در بخشی از آن؟ منطوق روایات باب صوم، فاقد هرگونه قید مکانی برای حجیتبیّنه بر رؤیت هلالبوده و اطلاق لفظی آن‌ها ثابت است. هرچند که به دلیل کرویت زمین، اطلاق مقامی این روایات منعقد نمی‌باشد و نمی‌توان پذیرفت که ماه قمری بصورت همزمان در کلّ زمین آغاز‌شود. به همین دلیل، باید ملاکی برای تقسیم بلاد در اثبات حلول ماه نو از میان روایات استخراج نمود. مشهور فقهای امامیه معتقدند که اگر بین محلّ رؤیت و محلّ شهادت، اشتراک یا تقارب افق وجود داشته باشد، می‌توان به متعلّقبیّنه اخذ کرد و در غیر این صورت، رؤیت شاهدان کفایت نمی‌کندمی‌کند. عمده دلیلی هم که بر اثبات این ادّعا می‌آورند انصراف روایات است. امّا حق این است که این انصراف ثابت نیست و این مدّعا، به دلیل عدم داشتن پشتوانۀ روایی و هچنین عدم دقّت و ضابطه‌مندی تعریف قرب و بُعد در فتاوای ایشان، قابل قبول نمی‌باشد. لذا باید به دنبال ملاک و ضابطه‌ی دیگری برای این تقسیم بود.
فیض اصفهانی, سیّده مهدیه. (1391). نقد مبنای اعتبار اشتراک افق در اثبات آغاز ماه قمری. فقه و مبانی حقوق اسلامی, 45(2), 63-83. doi: 10.22059/jjfil.2013.35389
MLA
سیّده مهدیه فیض اصفهانی. "نقد مبنای اعتبار اشتراک افق در اثبات آغاز ماه قمری", فقه و مبانی حقوق اسلامی, 45, 2, 1391, 63-83. doi: 10.22059/jjfil.2013.35389
HARVARD
فیض اصفهانی, سیّده مهدیه. (1391). 'نقد مبنای اعتبار اشتراک افق در اثبات آغاز ماه قمری', فقه و مبانی حقوق اسلامی, 45(2), pp. 63-83. doi: 10.22059/jjfil.2013.35389
VANCOUVER
فیض اصفهانی, سیّده مهدیه. نقد مبنای اعتبار اشتراک افق در اثبات آغاز ماه قمری. فقه و مبانی حقوق اسلامی, 1391; 45(2): 63-83. doi: 10.22059/jjfil.2013.35389
)